Bukan... Bukan akhirnya saya kuar spital. Masih kat sini. Mungkin lagi 3 - 4 hari. Lama kan?? Saya pun dah bosan. Tp ini semua ketentuan yang Esa, kita hanya mampu merancang. Takpe la, asalkan saya kuar nnt, saya betul2 sihat. Dah tak larat nak tanggung demam setiap malam.
Eh, melalut. Sebenarnya nak bgtau, selama ni doktor suspek saya mengidap TB. Tp lepas pelbagai ujian di buat termasuk CT scan, dan dimasukkan ke isolation room, akhirnya doktor mengesahkan saya pengidap "Chronic Lung Infection" ngeri bunyi kan?? Kalo lmbat dapat rawatan, mmg saya boleh dapat TB. Even skrg pun saya terima rawatan sebagai pesakit TB. Hmmm....tak pe la. Setiap sakit ada ubatnya. Cuma, bila duduk dlm isolation room ni, walaupun agak mewah, tp mental mmg terganggu. Org kuar masuk kena pakai mask. Anak2 x boleh melawat. Rindu??? Hati ibu mana tak rindu? Kalo setiap malam tido berpelukan dgn Aina, tiba2 dah 5 malam tido tanpa dia dan abg2 dia.
Semalam mmg saya rasa lemah sgt2. Fizikal dan mental. Sikit2 nangis. Nangis rindukan anak2, kenangkan nasib dan kesiankan suami saya yg terpaksa pikul tanggungjawab sebagai ibu dan ayah untuk anak2 saya. Walaupun saya yakin dia mmg mampu buat dgn baik, tp saya sedih kenangkan pengorbanan yg dia buat. Tanpa penah merungut walau sikit pun. Walau dia cuma sempat lawat saya sekejap2. Saya ttp bersyukur. Sbb setiap kali dia dtg pasti dgn senyuman walau saya tahu dia sangattt penat. Terima kasih abang, syg sgt bersyukur abg adalah suami syg yg terbaik.
Hati kosong umpama sofa di blk ini.
Selama dok dlm bilik ni. Hampir 24 jam saya diam membisu. Takkan nak sembang ngan dinding kan?? Jadi bila suami saya datang, mcm2 saya cerita kat dia. Non stop kot. Sampai dia tya apsal saya cakap tak berhenti ni?? Saya jawab la. Abih dah lama jadi org bisu. Jd bila ada org, nak sembang mcm2 la. Syukur ptg td adik saya dtg. Dia mangsa terbaru utk saya sembang. Hehehehe... =)
Eh, melalut. Sebenarnya nak bgtau, selama ni doktor suspek saya mengidap TB. Tp lepas pelbagai ujian di buat termasuk CT scan, dan dimasukkan ke isolation room, akhirnya doktor mengesahkan saya pengidap "Chronic Lung Infection" ngeri bunyi kan?? Kalo lmbat dapat rawatan, mmg saya boleh dapat TB. Even skrg pun saya terima rawatan sebagai pesakit TB. Hmmm....tak pe la. Setiap sakit ada ubatnya. Cuma, bila duduk dlm isolation room ni, walaupun agak mewah, tp mental mmg terganggu. Org kuar masuk kena pakai mask. Anak2 x boleh melawat. Rindu??? Hati ibu mana tak rindu? Kalo setiap malam tido berpelukan dgn Aina, tiba2 dah 5 malam tido tanpa dia dan abg2 dia.
Semalam mmg saya rasa lemah sgt2. Fizikal dan mental. Sikit2 nangis. Nangis rindukan anak2, kenangkan nasib dan kesiankan suami saya yg terpaksa pikul tanggungjawab sebagai ibu dan ayah untuk anak2 saya. Walaupun saya yakin dia mmg mampu buat dgn baik, tp saya sedih kenangkan pengorbanan yg dia buat. Tanpa penah merungut walau sikit pun. Walau dia cuma sempat lawat saya sekejap2. Saya ttp bersyukur. Sbb setiap kali dia dtg pasti dgn senyuman walau saya tahu dia sangattt penat. Terima kasih abang, syg sgt bersyukur abg adalah suami syg yg terbaik.
Hati kosong umpama sofa di blk ini.
Selama dok dlm bilik ni. Hampir 24 jam saya diam membisu. Takkan nak sembang ngan dinding kan?? Jadi bila suami saya datang, mcm2 saya cerita kat dia. Non stop kot. Sampai dia tya apsal saya cakap tak berhenti ni?? Saya jawab la. Abih dah lama jadi org bisu. Jd bila ada org, nak sembang mcm2 la. Syukur ptg td adik saya dtg. Dia mangsa terbaru utk saya sembang. Hehehehe... =)
No comments:
Post a Comment